Plastyka nosa

Nos jest początkowym odcinkiem układu oddechowego. Widoczna na twarzy tzw. „piramida nosa”, jest tylko zewnętrzną częścią tego narządu. Część wewnętrzna składa się z jamy nosowej, przedzielonej przegrodą, i z zatok przynosowych. Jego głównym zadaniem jest oczyszczanie, nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza. W nosie wewnętrznym znajduje się śluzówka węchowa, dzięki której czujemy zapachy. Zapach jest nieodłącznym elementem odczuwania smaku.

Operacje plastyczne nosa zewnętrznego mogą mieć charakter wyłącznie estetyczny i polegają wtedy na zmianie kształtu rusztowania, lub mają charakter rekonstrukcyjny, chirurg udrażnia nos lub odtwarza fragment nosa utraconego w wyniku urazu czy choroby.Właściwie każda nowoczesna operacja nosa ma charakter funkcjonalnej plastyki nosa – dążenie do uzyskania kształtu zgodnego z ogólnie przyjętymi normami estetycznymi z równoczasowym szczególnym zwróceniem uwagi na drożność nosa.

Nos postrzegany jest na tle twarzy.

Nos, jako jedna z jednostek estetycznych twarzy, powinien pasować do innych jednostek: policzków, warg, powiek, czoła i brody. Proporcje wielkości i kształtu pomiędzy jednostkami estetycznymi twarzy powinny się zawierać w zakresie ogólnie przyjętych norm estetycznych. Te normy mogą mieć charakter klasyczny i uniwersalny (ponadczasowy), ale zależą one również od trendów w modzie kreowanych przez obecne czasy i media.Moim zdaniem nos po operacji nie może mieć wyglądu nosa operowanego. Musi wyglądać naturalnie i pasować do reszty twarzy.

Zgodnie z klasycznymi normami piękna, uważa się, że długość nosa powinna stanowić środkową 1/3 długości twarzy. Natomiast szerokość nosa (w najszerszym miejscu) powinna być taka jak szerokość szpary powiekowej i odległość pomiędzy wewnętrznymi kącikami oczu. Poprowadzenie przez twarz 4 pionowych linii – przez oba wewnętrzne i oba zewnętrzne kąciki oczu – powinno ją podzielić na 5 równych części, z której środkową zajmie nos.

Pomiędzy nosem a innymi jednostkami estetycznymi twarzy tworzą się też pewne kąty. Kąt pomiędzy płaszczyzną czoła a grzbietem nosa (tzw. kąt czołowo-nosowy) powinien wynosić około 130 stopni; kąt pomiędzy powierzchnią całej twarzy a grzbietem nosa (tzw. kąt twarzowo-nosowy) – około 30 stopni, a kąt pomiędzy kolumienką nosa (strukturą pośrodku nosa od dołu) a wargą: 90 stopni u mężczyzny i 100-110 stopni u kobiety.

Nos musi być zawsze postrzegany na tle twarzy i w kontekście osobowości danej osoby. Jeśli twarz jest pociągła, wymaga dłuższego nosa, okrągła – dobrze wygląda z krótkim i zadartym. Nos kobiety jest subtelniejszy, natomiast mężczyzna wygląda źle z małym noskiem. Kształt piramidy nosa odzwierciedla charakter danej osoby. Osoby o władczych charakterach mają zwykle większe i bardziej wyraziste nosy niż osoby łagodne. Nawet najładniejszy nos z „kolorowego pisma” nie będzie wyglądał dobrze na innej twarzy.

Podjednostki estetyczne nosa.

W obrębie piramidy nosa (czyli całego nosa zewnętrznego) można wyodrębnić tzw. podjednostki estetyczne: korzeń nosa, grzbiet nosa, boczne ściany nosa oraz koniec (inaczej wierzchołek) nosa, którym jest dolna ruchoma część nosa, utworzona z koniuszka (czyli czubka), skrzydełek i słupka (czyli części błoniastej przegrody).

Korzeniem nosa jest obszar, zawarty pomiędzy wierzchołkiem kąta czołowo-nosowego a brzegiem rzęsowym powieki dolnej, przy patrzeniu na nos z profilu.

Grzbiet nosa, na którym zbiegają się boczne ściany nosa, zawiera się pomiędzy dolnym brzegiem korzenia nosa, a załamaniem na nosie, w którym zaczyna się wierzchołek.

2/3 długości nosa powinien stanowić grzbiet nosa, a 1/3 długości nosa – wierzchołek nosa.

Piramida nosa anatomicznie.

Nos zewnętrzny jest zbudowany z trzech warstw: zewnętrznej, którą tworzą skóra, mięśnie i powięzi, środkowej, czyli tzw. rusztowania nosa, oraz wewnętrznej, którą w przedsionku nosa stanowi skóra, a za przedsionkiem – błona śluzowa (oddzielona od skóry tzw. progiem nosa).

W rusztowaniu nosa wyróżnia się nieruchomą część kostną, którą tworzą kości nosowe i wyrostki czołowe szczęki, oraz ruchomą część chrzęstną, która składa się z chrzęstnej część przegrody nosa, chrząstek trójkątnych i skrzydłowatych. Kostna część przegrody nosa, znajduje się w głębi czaszki i nie należy do nosa zewnętrznego.

W 95% przypadków operacji nosa, chirurg zmienia wyłącznie jego rusztowanie (w części chrzęstnej lub chrzęstnej i kostnej), a skóra – musi się sama obkurczyć i na nim ułożyć. Skóra nie ma nieograniczonej zdolności do obkurczania się, a więc nie można dokonywać bardzo dużego zmniejszenia rusztowania nosa. Grubsza skóra obkurcza się gorzej i dłużej niż cienka skóra. Z wiekiem skóra też traci swoją sprężystość i zdolność do obkurczania. Grubsza skóra ma też swoje zalety – bardzo dobrze maskuje ona pooperacyjne nierówności rusztowania nosa. Pod cienką skórą nawet bardzo drobne nierówności są wyczuwalne, a czasami nawet widoczne.

Typowe zniekształcenia nosa.

Do typowych zniekształceń nosa, z którymi pacjenci zgłaszają się do chirurga plastyka należą: zbyt duży nos w całości (który wymaga zmniejszenia w projekcji do przodu, na długość i na szerokość), garb (który wymaga ścięcia), nos krzywy (skośny, nie leży w linii pośrodkowej twarzy), zbyt duży czubek nosa, opadający czubek nosa, asymetryczny czubek nosa, rozdwojony czubek nosa, asymetryczne skrzydełka nosa, zbyt duże skrzydełka nosa (nos „murzyński”), a także zbyt długi nos i nos skrzywiony w różnych płaszczyznach wskutek urazu. Często zniekształceniom nosa towarzyszą problemy z oddychaniem przez nos. Jedna dziurka oddycha gorzej niż druga, nos oddycha gorzej podczas wysiłku, czasami jest przyczyną chrapania lub oddychania ustami w czasie snu. Chirurg w czasie operacji estetycznej nosa powinien odnieść się do jego funkcji z taką samą uwagą jak do formy.

Nos po urazie.

W wieku dorosłym, nos może zniekształcić jedynie znaczący uraz, a zniekształcenie to widać od razu (często też towarzyszą mu zaburzenia oddychania).

Natomiast u dzieci, już po niewielkim urazie, nos może krzywo rosnąć. W nosie znajdują się bowiem ośrodki wzrostowe całej twarzy, które łatwo uszkodzić. Tuż po niewielkim urazie nie ma śladu, a z czasem nos zmienia kształt. Jednak większość dorosłych ze skrzywionym nosem nie pamięta urazów z dzieciństwa.

Wady rozwojowe twarzoczaszki a nos.

Zniekształcenia twarzy, które są wynikiem wad rozwojowych twarzoczaszki bardzo często dotyczą też nosa. Najczęstszą wadą rozwojową twarzy jest rozszczep wargi, wyrostka zębodołowego szczęki i podniebienia. Jeżeli wada ta ma charakter jednostronny, to nazywano to zniekształcenie kiedyś „zajęczą wargą”, w przypadku występowania obustronnego – „wilczą paszczą”. W dzisiejszych czasach nie widuje się dorosłych osób z tak zniekształconą twarzą, dzięki możliwościom, jakie daje chirurgia plastyczna. Wieloetapowe operacje plastyczne pozwalają dzieciom z tymi wadami wyglądać podobnie do swoich zdrowych rówieśników. Celem leczenia jest uzyskanie harmonijnych rysów twarzy, prawidłowego zgryzu oraz zrozumiałej mowy (rozszczep podniebienia znacznie upośledza mowę). Jednym z elementów anatomicznych tej wady jest porozszczepowe zniekształcenie nosa. Ostateczną korekcję chirurgiczną nosa porozszczepowego wykonuje się po 16-tym roku życia – wtedy, gdy nos już przestaje rosnąć. Zabieg powinien być wykonany metodą otwartą i ważnym elementem operacji jest rekonstrukcja niedorozwiniętych elementów rusztowania przeszczepami chrząstki z przegrody nosa lub z ucha (czasami konieczny jest nawet przeszczep chrząstki z żebra). Wynik tych operacji nigdy nie jest idealny – wynika to z ciężkości zniekształcenia. Pacjenci natomiast są zwykle bardzo zadowoleni z poprawy wyglądu i funkcji nosa.

Trudne zadanie.

Najmniej lubianą przez chirurgów plastyków sytuacją jest ta, w której pacjent, posiadający harmonijny i pasujący do twarzy nos, chce go zmienić na inny. Trudno bowiem wtedy odnieść się do defektów nosa, ponieważ ich nie ma, i trudno przewidzieć reakcję pacjenta na nowy nos, po zabiegu. U tego typu pacjentów często wykonuje się powtórne operacje nosa. Wśród tych pacjentów dużą grupę stanowią ludzie z zespołem dymorficznym. Oznacza to, że przywiązują oni zbyt duże znaczenie do swojego wyglądu, któremu przypisują zbyt dużą rolę w swoim życiu osobistym i zawodowym. Tego typu pacjenci wymagają konsultacji psychologa, a czasami nawet psychiatry.

Pierwsza konsultacja

Na pierwszej konsultacji, chirurg plastyk i pacjent razem siadają przed lustrem. Pacjent mówi, co chciałby zmienić w swoim nosie, a lekarz pomaga mu to nazwać i informuje go o kanonach estetycznych nosa na tle twarzy.

Jeśli pacjent chce np. zmniejszyć wierzchołek nosa, ustalają, czy chodzi o długość, szerokość, czy projekcję do przodu.

Po takiej konsultacji, niektórzy lekarze demonstrują pacjentom ich przyszły wizerunek, na opracowanym przez komputer zdjęciu. Jednak z doświadczeń na świecie wiadomo, że – w około 50% przypadków – ten komputerowy wizerunek rozminie się z rzeczywistym, pooperacyjnym.

Wynika to z faktu, że w świecie rzeczywistym wpływając na jeden element nosa, zawsze zmienia się jego pozostałe elementy, czego nie uwzględnia komputer. Np. uniesienie koniuszka nosa powoduje zmniejszenie się garbu, a opuszczenie koniuszka nosa – zwiększenie się garbu. Tymczasem, komputer tylko unosi lub opuszcza koniuszek, nie wpływając na garb.

Dlatego najlepiej, by lekarz przedstawił pacjentowi efekt operacji na odręcznym rysunku. Wskazane jest przedstawienie wyników operacji na zdjęciach pacjentów wcześniej operowanych przez danego lekarza. Każdy przypadek powinien być przedstawiony przed i po w kilku standardowych projekcjach, a więc z przodu, od dołu od góry („widok z helikoptera”), dwa skosy i dwa profile (lewy i prawy). Przedstawienie tylko jednej projekcji, np. z profilu jest mało obiektywne. U każdego pacjenta po operacji można znaleźć taką projekcję, w której nos wygląda dobrze. Dla pacjenta najważniejszy jest widok en face, dla lekarza skos, a na zdjęciach (np. rodzinnych) najbardziej zwraca uwagę profil. Na zdjęciach można też pokazać jak nos po operacji zmienia się w czasie. Warto zapytać o zdjęcia pacjentów po roku od operacji – poza tym, że nos jest wtedy subtelniejszy niż tuż po zabiegu, to mogą być widoczne pewne niedoskonałości operacji i procesów gojenia, których wcześniej nie widać.

W czasie konsultacji chirurg powinien zapytać pacjenta o swobodę oddychania nosem. Pośrednimi cechami zaburzeń drożności nosa może być nocne chrapanie lub częste oddychanie ustami. Po zebraniu wywiadu lekarz bada nos dotykiem i wziernikiem. W ten sposób można ocenić dokładnie anatomię i stworzyć plan operacji pod względem uzyskania nowej formy i poprawy funkcji. Czasem wskazane jest wykonanie obrazowych badań dodatkowych, jeżeli lekarz uzna, że pomoże mu to w nakreśleniu strategii postępowania.

Narkoza i suche pole operacyjne.

Z punktu widzenia bólu operacyjnego, operacje nosa zewnętrznego, łącznie z łamaniem kości, można wykonywać w znieczuleniu miejscowym (wystarczy wstrzyknąć lek w odpowiednie miejsce, by pacjent nie czuł bólu).

Jednak podczas tych operacji pacjent leży na wznak, a to stwarza ryzyko zachłyśnięcia się krwią, która ścieka do gardła.

Dlatego, ze względów bezpieczeństwa, lepiej jest je wykonywać w znieczuleniu ogólnym, które – przez obecność rurki intubacyjnej – zapobiega tej komplikacji.

Gdy pacjent zaśnie, chirurg zaznacza na jego nosie (specjalnym barwnikiem medycznym) plan operacji. Następnie, robi cięcie (większość cięć znajduje się wewnątrz nosa – metoda zamknięta; czasami łączy się te cięcia na słupku – metoda otwarta), odwarstwia się od rusztowania tkanki miękkie i dokonuje zmian w rusztowaniu. Ostrzyknięcie pole operacyjne lekami obkurczającymi naczynia pozwala na uzyskanie suchego pola („bez kropli krwi”), w którym wszystkie detale anatomiczne, łącznie z najdrobniejszymi szczegółami, są dobrze widoczne dla chirurga.

Cięcia chirurgiczne – trwała blizna.

Przeprowadzając operację estetyczną nosa, chirurg może wykonać cięcia tylko w przedsionkach nosa (wewnątrz) lub połączyć cięcia w przedsionkach, cięciem na słupku nosa (cięcie zewnętrzne). To dodatkowe cięcie na słupku umożliwia uniesienie skóry i operację pod kontrolą wzroku.

Technika z cięciem na słupku (tzw. otwarta technika operacji nosa) jest uważana aktualnie w większości ośrodków na świecie za najlepszą pod względem przewidywalności wyników operacji.

Jednak każda z tych technik ma zalety i wady. A najważniejsze są tu nie cięcia na skórze, tylko czynności, które chirurg wykonuje na rusztowaniu. Osobiście nigdy nie korygowałem blizny poprzecznej na słupku po swoich operacjach nosa. Blizny te, po kilku miesiącach od operacji są prawie niewidoczne.

Nowoczesne techniki.

Nowoczesne operacje plastyczne nosa (wykonywane zarówno pod kontrolą wzroku, jak i techniką zamkniętą) prawie zawsze wiążą się z przeszczepami – głównie chrząstek (pobieranych z przegrody nosa lub z ucha), rzadziej kości, oraz z zakładaniem na chrząstki modelujących szwów. Stąd, operacje trwają zazwyczaj od 1,5 do 2,0 h.

Te nowoczesne techniki powstały kilkanaście lat temu, a z początkiem naszego stulecia zaczęły się rozpowszechniać na świecie. Dzięki nim operacje plastyczne nosa stają się coraz bardziej przewidywalne, coraz mniej jest powikłań w postaci pooperacyjnych zaburzeń oddychania i zmniejszył się odsetek operacji poprawkowych. Nadal jednak około 10% pacjentów po operacji plastycznej nosa wymaga poprawki. Nie zawsze jest to kolejna duża operacja. Coraz częściej w ramach poprawki stosuje się materiały wypełniające – kwas hialuronowy lub własny tłuszcz w celu zamaskowania (kamuflażu) drobnych nierówności lub asymetrii.

W Polsce, większość chirurgów plastyków stosuje tradycyjne metody operacyjne z dostępu wewnętrznego, gdzie celem operacji jest zmniejszenie rusztowania nosa, a nie zmiana jego proporcji. Nowoczesne myślenie o operacji nosa polega na zmianie proporcji podjednostek estetycznych nosa. Uzyskuje się to poprzez zmniejszanie rusztowanie w jednym wymiarze a powiększaniu w innym. Zawsze należy poszerzyć miejsca najwęższe dla przepływu powietrza (zastawki nosa). Takie operacje plastyczne nazywają się funkcjonalnymi plastykami nosa.

Funkcja zależy też od formy.

O wielkości strumienia powietrza, jaki przepływa przez nos, decyduje położenie przegrody oraz nachylenie i wiotkość bocznych ścian nosa. A zgodnie z prawem fizyki, jest ona funkcją sześcianu promienia przewodu nosowego. To znaczy, że nawet niewielkie zmniejszenie nosa, znacznie zmniejsza w nim przepływ powietrza.

Dlatego, zmieniając kształt nosa, lekarz zawsze powinien skorygować wcześniejsze zaburzenia jego funkcji (np. prostując skrzywioną przegrodę). W tym celu, dokładnie bada nos przed operacją – sprawdza położenie przegrody, szerokość i drożność przewodów nosowych, oraz pyta pacjenta, czy śpiąc chrapie i czy oddycha ustami (są to pośrednie dowody na zaburzenia drożności nosa).

Najczęstszymi powikłaniami operacji plastycznych nosa nadal są zaburzenia oddechowe. Nawet najładniejszy nos nie będzie sprawiał przyjemności w przypadku zaburzeń jego drożności. Dobrze wyedukowany i nowocześnie myślący chirurg plastyk zna miejsca anatomiczne w nosie, które stanowią „wąskie gardło” dla przepływu powietrza – miejsca te nie mogą w wyniku operacji ulec zwężeniu, a często nawet się je poszerza.

Efekt można z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć.

Przewidzenie efektu operacji estetycznej nosa wymaga od chirurga wyobraźni przestrzennej oraz perfekcyjnej znajomości warunków anatomicznych w nosie. Chirurg plastyk jest nie tylko lekarzem, ale też artystą. Wiedza i doświadczenie pozwalają przewidzieć, w jaki sposób zmiana kształtu rusztowania nosa wpłynie na anatomię zewnętrzną. Np. chcąc uzyskać prostą linię grzbietu nosa, chirurg powinien zostawić na grzbiecie lekko wypukłe rusztowanie. Skóra na grzbiecie nosa jest bowiem cieńsza niż na korzeniu i na wierzchołku nosa, a ostateczny kształt grzbietu nosa jest sumą kształtu skóry i rusztowania. Tuż po operacji nos powinien mieć wszystkie zaplanowane cechy estetyczne, lecz nie jest to jego ostateczny wygląd. Przez wiele miesięcy po operacji nos się zmienia – jest to zauważalne przez pacjenta i lekarza, natomiast nikt więcej tego nie dostrzega. Ustępujący obrzęk powoduje, że nos staje się subtelniejszy, a jego podjednostki estetyczne stają się coraz bardziej wyraziste. Czubek nosa delikatnie opada, a kolumienka (przegroda skórna) staje się delikatniejsza i mniej wyrażona. Najszybciej obrzęk ustępuje na grzbiecie nosa, a najdłużej utrzymuje się na czubku. Po nowoczesnych operacjach estetycznych nos starzeje się wolniej. Przez dziesięciolecia zachowuje on korzystny kształt. Stanowi to wielką zaletę tego typu zabiegów.

Po operacji.

Po operacji nosa – zwłaszcza, gdy obejmuje ona korekcję przegrody lub „łamanie” kości nosa – do nosa zakłada się tzw. setony (paski gazy nasączone tłuszczem), które mają podpierać od wewnątrz rusztowanie nosa oraz dociskać błonę śluzową do przegrody, by zapobiec zbieraniu się tam krwi i powstaniu krwiaka.

Natomiast na nos (od zewnątrz) zakłada się plastry modelujące, a na nie – plastikowy gips, który ogranicza obrzęk, stabilizuje elementy zmienionego rusztowania i chroni nos przed urazem.

Noc po operacji pacjent spędza w klinice. Jeśli miał pobieraną chrząstkę z ucha, może go boleć ucho. Nie odczuwa natomiast bólu nosa. Dla złagodzenia bólu ucha otrzymuje leki przeciwbólowe.

Następnego dnia po operacji, po wyjęciu setonów, pacjent może opuścić klinikę.

Nieuniknionym następstwem operacji estetycznej nosa jest obrzęk i zasinienie – na nosie i pod oczami, które narastają w ciągu 2 dób, po czym stopniowo ustępują. Narastanie obrzęku można zmniejszyć zimnymi okładami, a jego ustępowanie można przyspieszyć okładami z rumianku.

Przez pierwsze 2-3 dni po operacji, pacjent nie powinien jeść niczego gorącego, twardego, ani ostro przyprawionego. Przyprawy mogą powodować przekrwienie twarzy, a w konsekwencji – krwawienie z nosa.

Przez pierwszy tydzień po operacji wskazany jest oszczędzający tryb życia, spanie w pojedynkę, a także unikanie zabaw z dziećmi i ze zwierzętami, co zwiększa ryzyko przypadkowego urazu nosa.

Na pierwsze badanie kontrolne pacjent zgłasza się po 7-9 dniach. Wówczas, zdejmuje mu się gips i szwy. Nos ma już nowy kształt. Kolejne badania kontrolne są: po miesiącu, po pół roku i po roku od zabiegu.

Zaburzenia oddychania związane z obrzękiem pooperacyjnym mogą się pojawić i utrzymują się wtedy kilka tygodni.

Swój ostateczny kształt nos przybiera na ogół półtora roku od operacji. Jego subtelne zmiany do tego momentu, są zauważalne wyłącznie przez pacjenta i przez lekarza. Osoby trzecie na ogół ich nie widzą.

Historia medycyny.

Najstarsze opisy rekonstrukcji nosa pochodzą z Indii, z VI wieku p.n.e. Jak z nich wynika, nosy rekonstruowano wówczas płatami z czoła.

Opublikowanie opisu rekonstrukcji nosa płatami z czoła, pióra nieznanego autora, na łamach brytyjskiego Gentleman’s Magazine w 1794 roku, zapoczątkowało w Europie renesans chirurgii plastycznej. Dziś, technika rekonstrukcji nosa płatami z czoła nadal znajduje szerokie zastosowanie w chirurgii plastycznej.

Pierwsze operację estetyczne nosa (z przewidywalnym efektem) wykonał w latach 30. ubiegłego stulecia berliński chirurg, dr Joseph. On też rozwinął tzw. zamkniętą technikę operacji estetycznych nosa (bez cięcia na słupku), która – w zmodyfikowanej formie – jest stosowana do dziś. Jednak swoją wiedzą w tym zakresie podzielił się dopiero pośmiertnie, w autorskim podręczniku dla lekarzy, który stał się podstawą współczesnej plastyki nosa. W okresie prowadzenia swojej prywatnej praktyki dr Joseph przyjmował innych lekarzy w swojej klinice w celach szkoleniowych, ale za opłatą. Były trzy rodzaje biletów – najtańszy pozwalał na wejście do kliniki, bilet w średniej cenie pozwalał na wejście do kliniki i na salę operacyjną, a w cenie biletu najdroższego była też możliwość zadawania pytań (informacja z wykładu wygłoszonego w czasie Światowego Kongresu Chirurgii Plastycznej Rekonstrukcyjnej i Estetycznej, Berlin, 2007).

Powtórne operacje plastyczne nosa.

Według aktualnych statystyk, około 10% nosów po operacji estetycznej jest poddawanych powtórnej korekcie. Niemal każdy z tych nosów ma zaburzoną drożność. Jednak bezpośrednią przyczyną niezadowolenia pacjentów nie są zaburzenia funkcji nosa, tylko brak satysfakcji z jego kształtu. Efekt operacji estetycznej jest zawsze postrzegany subiektywnie. Coś, co jednemu się podoba, drugiemu może się nie podobać.

Pooperacyjnymi zaburzeniami kształtu nosa, które najczęściej stanowią problem dla pacjenta i dla lekarza są: opadanie czubka nosa, asymetria czubka nosa, silne zwężenie wierzchołka nosa (jak po zaciśnięciu klamrą), nos papuzi (czyli z wyniosłością okolicy nad czubkiem nosa, która może wynikać z obrzęku tkanek miękkich, z niedostatecznego ścięcia garbu w części chrzęstnej, z nadmiernego ścięcia garbu w części kostnej lub z opadnięcia czubka nosa), nos siodełkowaty (czyli zapadnięty w środkowej części, np. po zbyt mocnym ścięciu garbu), zbyt mocne ścięcie grzbietu kostnego, nierówności grzbietu kostnego, asymetrie w różnych częściach nosa oraz zbyt krótki nos.

Powtórne korekcje nosa prawie zawsze wymagają przeszczepów chrząstki lub kości (czyli dodania materiału), które pochodzą z przegrody nosa lub małżowin usznych, a czasami z żebra lub biodra.

Operacje plastyczne nosa u pacjentów po 40-tym roku życia.

Operacje estetyczne nosa u pacjentów po 40-tym roku życia są trudniejsze niż u osób młodszych. Po 40-tym roku życia trudno jest czasami zaakceptować nowy kształt nosa, nawet, jeżeli ma on kształt zgodny z powszechnie przyjętymi normami. Nie oznacza to jednak, że nie można w tym wieku wykonać operacji nosa. Musi być jednak spełnionych kilka warunków wstępnych. Pacjent musi mieć ewidentne zniekształcenie nosa, musi bardzo długo wstecz myśleć o korekcie chirurgicznej i musi dobrze zrozumieć ograniczenia chirurgii plastycznej. Czasami wymaga to więcej niż jednej konsultacji.

Cechami starzejącego się nosa są: zanik tkanek w okolicy grzbietu nosa, przez co czubek nosa staje się pozornie większy, oraz opadnięcie czubka nosa (nos staje się długi, czubek zwisa ponad wargą, a na grzbiecie pojawia się garbek).

Aktualnie, starzejące się nosy można skorygować za pomocą wypełniaczy: kwasu hialuronowego lub własnej tkanki tłuszczowej – tak, jak się koryguje usta, bruzdy nosowo-wargowe, policzki, czy zmarszczki na twarzy. Podanie „wypełniacza” w odpowiednie miejsce powoduje uniesienie się czubka, korzystną zmianę proporcji grzbietu do czubka, wygładzenie zmarszczek na skórze nosa. Zabiegi te nie są trwałe i należy je powtarzać, ale za to są odwracalne i nie pozostawiają trwałych blizn – są znacznie bezpieczniejsze od operacji chirurgicznych.

Holistyczne podejście do medycyny.

Tak jak do życia tak i do zabiegów z zakresu medycyny estetycznej i chirurgii plastycznej należy mieć podejście holistyczne, czyli całościowe. Potencjalnego pacjenta należy najpierw wysłuchać, a następnie skonfrontować jego oczekiwania z możliwościami medycyny. Chirurg plastyk powinien mieć w swoim armamentarium szereg różnych metod postępowania, żeby w sposób najbezpieczniejszy z możliwych spełniać oczekiwania pacjentów. Swoją renomę dobrego chirurga plastyka buduje się przede wszystkim na bazie pacjentów, których się nie zoperowało, a nie na bazie tych zoperowanych. Często ryzyko operacji może przewyższać potencjalne korzyści i naszą rolą jest umiejętne wychwytywanie tych przypadków. Potencjalny pacjent do operacji estetycznej nosa czasami dziękuje lekarzowi za to, że odmówił wykonania operacji. Warunkiem tego jest empatia w stosunku do pacjenta, umiejętność nawiązania kontaktu i rzetelna informacja.

Czy można skorygować nos zastrzykiem z kwasu hialuronowego?

Nowocześnie myślący chirurg plastyk wie, że chirurgiczna plastyka nosa polega na zmianie jego proporcji, a nie tylko na jego zmniejszaniu. Oznacza to, że w jednym miejscu się ujmuje, a w drugim dodaje tkanek w celu uzyskania pożądanego efektu. Takie myślenie pozwoliło mi na stworzenie autorskiej metody korekty nosa kwasem hialuronowym. Zastrzyk z kwasu hialuronowego dostarcza objętości. Nos jest powiększony, a mimo to skorygowane są jego niekorzystne cechy. Unosząc kwasem hialuronowym czubek i tkanki w okolicy korzenia nosa linia grzbietu staje się równa i znika wcześniej widoczny garbek. Podając kwas hialuronowy w zagłębienia na grzbiecie można uzyskać dwie równoległe linie grzbietu i skorygować asymetrię. Zabieg wykonuję w znieczuleniu miejscowym. Trwa on 10 min. Efekt jest natychmiastowy. Przy zastosowaniu preparatu Restylane wynik utrzymuje się od 6 do 12 miesięcy. Zabieg jest odwracalny, co stanowi jego ogromną zaletę. Pacjent niezadowolony z wyniku ma po pewnym czasie swój poprzedni nos. Pacjenci zadowoleni mogą zabieg powtórzyć lub poddać się operacji w celu uzyskania trwałego wyniku. Zabiegi z zastosowaniem kwasu hialuronowego stanowią skuteczną metodę maskowania drobnych niedoskonałości po operacjach chirurgicznych nosa. Dzięki małoinwazyjnemu zabiegowi można często uniknąć poważnej i ryzykownej powtórnej operacji nosa.